Yaşlı bir feylesofun ressam bir talebesi varmış. Bir gün bu talebe bir tablo yapıp, hocasına getirmiş. Feylesof tabloyu dikkatle incelemiş, sonunda ona şu tavsiyede bulunmuş. “Bu tabloyu al, umuma açık bir mekânda bir yıl boyunca teşhir et, sergile. Tablonun yanına da bir defter koy. Defterin başına da; ‘Bu tabloda gördüğünüz noksanlıkları, yetersizlikleri ve beğenmediğiniz tarafları lütfen bu deftere kaydedin.’ diye yaz.”
Aradan bir yıl geçmiş. Ressam defteri hocasına getirmiş. Feylesof defterin baştan sona kadar dolu olduğunu görmüş. Defteri okumuş. Sonra talebesine ikinci tavsiyede bulunmuş: “Bu tabloyu al, üzerine hiç rötuş yapmadan aynı mekâna götür. Bu sefer tablonun yanına birkaç fırça ile boya kutularını koy. Bir yıl boyunca teşhir et. Deftere, ‘Bu tabloda gördüğünüz eksiklikleri ve beğenmediğiniz yerleri lütfen bir fırça ile düzeltiniz.’ diye yaz.”
Bir yıl sonra ressam tabloyu ve defteri almaya gitmiş. Deftere bakmış hiç yazı yok; tabloya bakmış, hiç rötuş yok. Hocasına durumu söyleyince hocası şöyle demiş: “Hepimiz eleştirmeyi severiz. Lafla mangalda kül bırakmayız, ama iş icraata geldi mi nutkumuz tutulur. Ortadan kayboluveririz”.