Anne-Babaların şikayetlerinden biri “biz çocukları dinlemeyi biliyoruz ama onlara kendimizi dinletmeyi bilmiyoruz” şeklindedir. Ebeveynler çocuklarına kendilerini nasıl dinletecekleri konusunda sorunlar yaşamaktadırlar.
Çocuklar bazen ebeveynleri canından bezdirirler. Kendi ihtiyaçlarını karşılarken düşüncesiz davranabilirler. Çocukların genel özelliklerinden olan ben merkezci davranışlarda bulunabilirler. Çocuklar ebeveynlerin acelesi olduğunda onları yavaşlatır, yorgun olduğunda onları rahatsız edebilirler, sessizlik istendiğinde gürültü yapabilirler, düzen istendiğinde sağı solu dağıtabilirler ve buna benzer davranışlarda bulunarak ebeveynlere fazladan iş çıkarabilirler.
Çocukların bu tür davranışları ebeveynleri gereksinimlerini karşılamalarına engel olur. Ebeveynlerin bu tür davranışlarda başa çıkabilecek etkili yöntemlere ihtiyaçları vardır. Kendi yaşamları ve varlıklarından zevk almaya hakları vardır. Ancak bunu çocuklarına nasıl aktaracakları konusunda sorun yaşarlar.
Burada çocuklara kendi isteklerinizin olduğunu uygun bir dille aktarabilmektir. Anne-Baba ve çocuklar arasında bir sorun olduğunda bu sorunun mutlaka bir kaynağı vardır. Önce bu kaynağı bulmak gerekir. Sonra da bu sorunu açık bir dille karşıya aktarabilmek gerekir.
Bir sorun olduğunda onun üç çözüm yolu vardır.
- Çocuğu değiştirmek
- Çevreyi değiştirmek
- Kendini değiştirmek
Çocuğu değiştirdiğimizde bu ona uygun değilse, onu zorluyorsa buna tepki verir ve çözüm bir işe yaramaz.
Çevreyi değiştirerek sorunu çözebiliriz ancak buna da her zaman gücümüz yetmez. Yeteri kadar maddi imkanlarımız yoksa sorunu bu şekilde çözemeyiz.
Kendimizi değiştirmeye çalışırsak o zaman da uygun kişilikte kalmakta sorun yaşarız. Yani her davranışa boyun eğmek doğru bir davranış değildir.
Bir sorun olduğunda bunu çocuklara “ben dili” ile aktarabilirsek o zaman anlaşabiliriz. Örneğin “senin bu yaptığın davranış beni rahatsız ediyor”, “Eve zamanında gelmemen beni üzüyor”.